เรื่องผีสั้นๆ “ผีผิวปาก”

 

            ฉันทำงานขนส่งอุปกรณ์และเครื่องใช้ในโรงพยาบาลมานานประมาณ 2-3 ปี โดยห้องที่พวกเราต้องนำสินค้าไปส่งมอบให้จะอยู่ห้องใต้ดินของโรงพยาบาล

            คืนหนึ่งในขณะที่ฉันกำลังตรวจสอบรายการสิ่งของว่าถูกต้องไหมอยู่ในห้องใต้ดินเพียงคนเดียว ฉันได้ยินเสียงผิวปาก เลยคิดไปเองว่าน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานที่ขึ้นไปซื้อกาแฟดื่มในโรงอาหารข้างบน

          ฉันยื่นหัวออกไปที่โถงทางเดิน ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น..!

            ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองหูฝาดไปเอง เลยเดินไปที่ห้องพักใกล้ ๆ กับคลังสิ่งของแล้วนั่งกินขนม ตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงดัง ปัง! เหมือนกับคนปิดประตูกระแทกด้วยอารมณ์ เมื่อเดินออกไปดูที่โถงทางเดินก็ไม่เห็นใครสักคน

            ฉันคิดว่าเพื่อนร่วมงานอาจจะพยายามแกล้งให้กลัว เลยวิทยุไปถามว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนกัน!? ปรากฏว่าทุกคนบอกว่าอยู่ที่โรงอาหาร แต่ฉันไม่เชื่อคิดว่าเขาแกล้งอำ เลยเดินตามหาไปทั่วชั้นใต้ดินโดยหวังว่าจะพบพวกเขาสักคนซ่อนอยู่

            หลังจากค้นอยู่พักหนึ่ง ปรากฏว่าชั้นใต้ดินว่างเปล่า! ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่แล้ว!

            ฉันมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์ทางออก ตอนนั้นเองที่เสียงผิวปากก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังที่สุดโถงทางเดินอีกฟากหนึ่ง ขณะที่กำลังรอลิฟต์ลงมา ฉันก็ได้ยินเสียงสิ่งของที่อยู่บนชั้นในห้องพักและคลังของตกลงมาจากชั้นวาง ไล่มาจนโถงทางเดิน เสียงนั้นมันใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

            ฉันสัมผัสได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในชั้นใต้ดินเพียงลำพัง มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองฉันมาจากอีกฟากหนึ่งของโถงทางเดิน!!!

            เมื่อลิฟต์เปิดและเข้าไปข้างใน ฉันยังรู้สึกเหมือนมีคนลูบแขนฉันในลิฟต์ที่ว่างเปล่า!!!

            ฉันรีบออกจากลิฟต์ไปที่โรงอาหาร ปรากฎว่าเพื่อนร่วมงานอีก 3 คน อยู่ที่นั่นกันหมด เมื่อฉันเล่าให้พวกเขาฟัง ทุกคนก็ทำสีหน้าตกใจกันหมด…

            ทุกวันนี้ ฉันจะไม่ยอมลงไปส่งของในห้องใต้ดินของโรงพยาบาลแห่งนี้คนเดียวอีกเด็ดขาด...