เรื่องผีสั้นๆ “นาย... กับฉัน”
ผมไม่เคยชอบบ้านของคุณปู่เลย...
บ้านของคุณปู่ เป็นบ้านไม้สองชั้นขนาดใหญ่เก่าแก่ตั้งอยู่ชายป่าริมทุ่งนากว้างที่ไม่มีบ้านหลังอื่นในระยะหลายกิโลเมตร ที่สืบทอดกันมาในตระกูลจากรุ่นสู่รุ่น ทำให้บนกำแพงห้องนั่นเล่นชั้นสองของบ้านเต็มไปด้วยรูปถ่ายของบรรพบุรุษที่เคยอาศัยอยู่ ณ บ้านหลังนี้จนถึงลมหายใจสุดท้ายของชีวิตเรียงรายอยู่เต็มไปหมด ถ้าหากเป็นช่วงตอนกลางวัน มันก็คงไม่น่ากลัวนัก แต่ยามราตรีมาเยือน ผมที่ต้องนอนรวมกับครอบครัวบริเวณนั้นต้องเผลอสะดวกทุกครั้งที่ไฟฉายส่องไปโดนรูปภาพเหล่า เมื่อต้องลุกไปเข้าห้องน้ำ
ผมไม่ชอบบ้านคุณปู่... แต่ที่เกลียดกว่าคือห้องน้ำแยกที่อยู่นอกตัวบ้าน มันเป็นห้องน้ำแบบเก่า ขนาดเล็ก แคบจนแทบไม่มีพื้นที่ให้หายใจ แถมยังอยู่ห่างจากตัวบ้านเอาการ ยิ่งเป็นตอนกลางคืนเดือนมืดยิ่งต้องใช้ความกล้าในการไปเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนเป็นอย่างมาก
กลางดึกคืนหนึ่ง หลังจากแวะมาเยี่ยมคุณปู่ได้ 2-3 วัน...
ผมรู้สึกปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำเป็นอย่างมาก เลยเดินลงมาเข้าห้องน้ำเงียบๆคนเดียวเหมือนกับปกติ โดยใช้ไฟฉายจากมือถือช่วยนำทาง หลังจากที่ที่ใช้เวลาบวกกับพยาบาลเล็กน้อย ผมก็มาถึงห้องน้ำได้สำเร็จและเอื้อมมือเข้าไปเปิดไฟข้างใน แต่พอเดินเข้าไปในห้องน้ำอยู่ๆ ไฟในห้องก็ดับลงเหลือเพียงแสงสลัวจากมือถือในมือเท่านั้น
ผมหันมองซ้ายขวา พยายามทำความเข้าใจว่าเกิดความผิดปกติอะไรขึ้นกับไฟของห้องน้ำ
ปัง!
ทันใดนั้นเอง ประตูห้องน้ำข้างหลังก็ปิดกระแทกเข้ามาเสียงดังสนั่น! ด้วยความตกใจ ผมเผลอทำมือถือหลุดมือตกลงไปกระแทกพื้น จนทำให้ไฟฉายของเครื่องดับไป ตอนนี้ผมยืนอยู่ในห้องน้ำที่มืดสนิทเสียจนมองไม่เห็นแม้แต่ฝ่ามือของตัวเอง
ผมใช้เท้าพยายามกวาดหาโทรศัพท์มือถือบนพื้นจนกระทั่งพบ และในวินาทีนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงกระซิบอันแสนเยือกเย็นที่ริมหูจากด้านหลังว่า
“ตอนนี้มีแค่นาย... กับฉัน!!!”
เสียงปริศนานั้น... ทำให้ขนทั่วกายของผมลุกซู่! ขึ้นมาทันที!!!
