โพชอน (Pocong) ผีผ้าห่อศพแห่งความตาย ของประเทศอินโดนีเซีย
โพชอน (Pocong) หรือที่ชาวมาเลเซียรู้จักกันในชื่อของ ฮันตู แบงคุด (Hantu Bangkus) เป็นผีในเรื่องเล่าของชาวอินโดนีเซีย มันห่อหุ้มตัวเองด้วยผ้าห่อศพและกระโดดข้ามพื้นที่ชนบทในตอนกลางคืน
ลักษณะและพฤติกรรมของโพชอน
โพชอน ห่อหุ้มตัวเองเอาไว้ด้วยผ้าห่อศพลินินสีขาวผูกด้วยเชือก ใบหน้าสีขาวซีด เหี่ยวแห้งและเน่าเปื่อย มีรูกลวงสีเข้มแทนบริเวณที่ควรจะเป็นดวงตา ส่วนใหญ่แล้วมักจะพบโพชอน ในเขตใกล้กับหมู่บ้าน โดยกระโดดเร่ร่อนไปทั่วในยามราตรีด้วยการกระโดด เชื่อกันว่ามันสามารถกระโดดได้ไกลถึง 40-50 เมตร ราวกับมันกำลังตามหาอะไรบางอย่าง บางครั้งก็พบพวกมันเคลื่อนที่ด้วยการกลิ้งไปมาตามพื้นดินเช่นกัน
โดยพื้นฐานแล้วแม้จะเผชิญหน้ากันแต่โพชอนก็จะไม่ทำร้ายมนุษย์ แต่มันจะกระโดดตามไปทุกหนแห่งที่คนผู้นั้นไป ยกเว้นในกรณีเดียวคือ บุคคลนั้นขวางทางของมัน ก็อาจทำให้โพชอนเข้าจู่โจมใส่ได้เช่นกัน
ต้นกำเนิดของโพชอน
ในภาษาอินโดนีเซีย โพชอน คือ ผ้าห่อศพที่ใช้สำหรับห่อหุ้มศพก่อนนำไปฝังตามประเพณีของชาวมุสลิม ศพจะถูกห่อด้วยโพชอนเอาไว้ 3 ตำแหน่ง ได้แก่ เหนือศีรษะ รอบคอและใต้ฝ่าเท้า
เชื่อกันว่า วิญญาณของผู้ตายจะอยู่บนโลกเป็นเวลา 40 วัน หลังจากเสียชีวิต หลังจากเวลาผ่านไปปมของผ้าห่อศพบริเวณศีรษะที่เป็นสายสัมพันธ์กับโลกจะต้องถูกปลดออกเพื่อให้วิญญาณไปสู่โลกหน้า ถ้าหากสายสัมพันธ์ไม่หลุดก็จะทำให้ศพกลายเป็นผีกระโดดออกจากหลุมศพ แต่เนื่องจากเท้าของมันถูกผูกเอาไว้ด้วยกันทำให้ต้องใช้การกระโดดแทนการเดิน
การป้องกันตัวเองและเอาตัวรอดจากโพชอน
มีเพียงสองวิธีเท่านั้นที่จะช่วยให้สามารถเอาตัวรอดจากโพชอนได้ วิธีแรกคือ การนอนราบลงกับพื้นแกล้งทำเป็นตาย หรือวิ่งหนีหลบหลีกไปตามถนนที่ทอดยาวและคดเคี้ยวจนกระทั่งมันกระโดดไล่ตามไม่ทันหรือมองไม่เห็น สำหรับวิธีหยุดมันอย่างถาวรคือ ต้องทำการแก้ปมของผ้าห่อศพบริเวณศีรษะ โพชอนก็จะหยุดตามหลอกหลอนไปโดยปริยาย
เรื่องราวการเผชิญหน้ากับผีสุดหลอนโพชอน
มีเรื่องราวของเด็กผู้หญิงตัวน้อยคนหนึ่งอาศัยอยู่ที่กำปอง หลังจากเลิกเรียนในโรงเรียนศาสนาในตอนเย็นเธอได้เดินกลับบ้านผ่านป่าเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ถึงแม้จะเป็นป่าขนาดเล็กแต่ต้นไม้ก็หนาทึบเบียดเสียดกันเสียจนแสงสว่างลอดผ่านมาได้เพียงเล็กน้อย ทำให้บรรยากาศน่าขนลุกและเปล่าเปลี่ยวอยู่เสมอ ถึงแม้จะเกลียดเส้นทางนี้มาก แต่อย่างไรเสียเธอก็ต้องใช้เป็นเส้นทางสัญจรเป็นประจำทุกวัน
คืนหนึ่ง หลังจากกลับจากโรงเรียนเธอก็ได้เดินผ่านป่าแห่งนั้นตามปกติ พร้อมกับสวดมนต์ไปด้วยเพื่อลดความหวาดกลัว ทันใดนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างกระแทกพื้นอยู่ด้านหลังและยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับมันกำลังติดตามมาตลอดทาง เมื่อผ่อนฝีเท้าเสียงกระแทกก็เบาลง เมื่อเดินเร็วขึ้น เสียงกระแทกก็ดังขึ้นด้วยเช่นกัน
ก่อนที่จะถึงบ้าน ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดหันกลับไปมอง สิ่งที่เห็นทำให้เธอสยดสยองเป็นอย่างมาก เพราะมันดูเหมือนกับทารกแรกเกิดขนาดยักษ์ ที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้ด้วยผ้าห่อศพแห่งความตาย เธอเลยตะโกนออกมาด้วยความตกใจว่า
“กลับบ้าน! ฉันไม่ได้รบกวนคุณ และคุณไม่ควรมารบกวนฉัน!”
หลังจากนั้นเธอก็รีบวิ่งกลับเข้าบ้านอย่างสุดชีวิต ระหว่างทางเธอก็ยังคงได้ยินเสียงกระแทกไล่ตามหลังมา เพื่อเป็นการสลัดมันให้หลุด เธอจึงวิ่งหลบผ่านหลังต้นไม้ กระโดดข้ามคูน้ำและวิ่งไปตามถนนที่ยาวคดเคี้ยวทำให้ผีร้ายตามมาไม่ทัน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอรีบทำการล้างขาและใบหน้า พร้อมกับเล่าให้แม่ฟังในสิ่งที่เห็น พร้อมกับแนะนำว่ามีความเชื่อว่าถ้าหากมีใครกล้าหาญมากพอที่จะโอบกอดมัน ก็จะทำให้ได้รับโชคลาภร่ำรวยเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นก็ให้ทำการแก้ปมผ้าห่อศพที่ศีรษะ เพื่อเป็นการปลดปล่อยวิญญาณของผู้ตายให้เป็นอิสระ...