ดาเวน (Douen) เด็กผีไร้หน้าจอมล่อลวงเด็กให้หลงทางในป่า แห่งสาธารณรัฐตรินิแดด
สาธารณรัฐตรินิแดด มีตำนานเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตแสนแปลกประหลาดที่รู้จักกันในชื่อของ “ดาเวน” (Douen) ภายนอกของพวกมันดูคล้ายกับมนุษย์ในวัยเด็ก ร่างกายเปลือยเปล่า สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์คือพวกมันนั้นไร้ใบหน้า แต่มีปากเล็ก ๆ เอาไว้สำหรับพูด พวกมันมักสวมหมวกฟางเพื่อปกปิดใบหน้าและส่วนขากับปลายเท้าของมันจะชี้หันชี้กลับไปทางด้านหลังอย่างผิดธรรมชาติ ส่วนใหญ่แล้วพวกมันมักอาศัยอยู่ในป่า หนองน้ำและใกล้กับแม่น้ำ
การปรากฏตัวและพฤติกรรมของดาเวน
ในวันพระจันทร์เต็มดวง ดาเวนมักจะทำการหลอกล่อเด็ก ๆ โดยเฉพาะเด็กที่ยังไม่ได้รับศีลจุ่ม ให้เข้าไปในป่าด้วยการเลียนแบบเสียงของผู้ปกครองเพื่อทำให้เด็กเหล่านั้นตายใจ อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่ได้ทำอันตรายทางกายกับเด็กเหล่านั้น พวกมันเพียงแค่ซุกซนเล่นตลกและทำให้ผู้คนหลงอยู่ในป่าและพบตัวหลังจากนั้นอีกไม่นานนัก บางเรื่องเล่าบอกว่าเด็ก ๆ ที่หลงเข้าไปในป่าตามคำเรียกของดาเวนจะไม่มีใครได้พบเห็นพวกเขาอีกเลย
นอกจากนี้ ในบางครั้งดาเวนอาจจะรู้สึกผูกพันธ์กับใครสักคนและเดินทางไปยังบ้านของพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลางเคาะประตูและร้องไห้เพื่อขอให้คนเหล่านั้นรับมันเป็นลูก ในกรณีนี้การขับไล่พวกมันเป็นเรื่องที่ยากมากเพราะพวกมันตื้อ ดื้อดึงอย่างมาก จนจำเป็นจะต้องใช้วิธีการประกอบพิธีกรรมทางศาสนาบางอย่างเป็นการขับไล่พวกมันอย่างเจาะจง
อย่างไรก็ตาม ดาเวนเองก็มีด้านที่ดี เช่น พวกมันให้ความช่วยเหลือสัตว์ป่าที่ได้รับบาดเจ็บด้วยการเลียนแบบเสียงร้องของสัตว์เพื่อหลอกล่อให้นายพรานหลงทิศทางไม่สามารถตามล่าสัตว์ที่กำลังบาดเจ็บได้ และยังเชื่อว่าสามารถเรียกดาเวนให้ออกมาจากป่าเพื่อให้ช่วยกลั่นแกล้งคนที่ต้องการได้ แต่ความช่างตื้อของมันทำให้การกำจัดมันหลังจากนั้นเป็นเรื่องที่ยากมากเช่นกัน
ต้นกำเนิดของดาเวน
เชื่อกันว่าหากเด็กคนใดเสียชีวิตก่อนที่จะได้เข้ารับบัพติศ (ศีลจุ่ม) ก็จะหวนกลับคืนมาสู่โลกของคนเป็นในฐานะของดาเวนเพื่อหลอกหลอนผู้คนต่อไป ทำให้ดาเวนมักถูกจัดอยู่ในกลุ่มของ “วิญญาณที่หลงทาง”
แม็กซิมอน (Maximón) เทพเจ้าเลห์ ผู้อยู่กึ่งกลางระหว่างสหายและอสูร แห่งประเทศกัวเตมาลา
การป้องกันตัวเองจากดาเวน
ถ้าหากไม่ต้องการให้เด็ก ๆ ในความดูแลถูกดาเวนเรียกตัวเข้าไปในป่า ว่ากันว่าไม่ควรเรียกชื่อของเด็กในที่โล่ง เพราะดาเวนจะทำการจดจำชื่อของเด็กและเสียงของผู้ปกครองเอาไว้เพื่อนำเอาไปใช้เรียกเด็ก ๆ ในภายหลังยามเมื่อสบโอกาสนั่นเอง