เรื่องผีสั้นๆ “เสียงเห่า”

 

            ตอนอายุ 8 ขวบ ครอบครัวของฉันย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองเล็กๆ ที่มีประชากรไม่น่าเกิน 100 คน...

            เหตุผลที่ทำให้เมืองนี้ค่อนข้างมีคนอาศัยอยู่น้อย เพราะเคยเกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ บ้านจำนวนมากถูกไฟไหม้จนหมดเหลือเอาไว้เพียงเศษซากถ่านดำเป็นตอตะโก หรือปล่อยร้างกลายเป็นซากที่ค่อยๆผุพังไปตามกาลเวลา

            คืนหนึ่ง... ฉันได้ยินพ่อกับแม่พูดถึงเสียงสุนัขที่เห่าตลอดทั้งคืน จนมันไปรบกวนการพักผ่อนของพวกท่าน ด้วยความไร้เดียงสา ฉันเลยแอบออกไปจากบ้านในตอนกลางคืนเพื่อตามหาเพื่อนบ้านที่มาของเสียง ขณะที่กำลังเดินไปมารอบๆ มีผู้หญิงสูงอายุนั่งอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งถามว่าฉันมาทำอะไรมืดค่ำคนเดียว ฉันเลยเดินไปหาเธอและถามว่ารู้เรื่องเสียงสุนัขที่เห่าทั้งคืนบ้างหรือเปล่า!?

            เธอยอมรับว่ามันเป็นสุนัขของเธอ พร้อมกับขอโทษและรับปากว่าจะพยายามไม่ให้มันเห่าอีก พอพูดจบเธอก็เอาขนมมาให้ฉันจนเต็มกำมือเหมือนกับเป็นสิ่งของแทนคำขอโทษเล็กๆน้อยๆ ฉันดีใจมากรีบรับถุงขนมมาแล้วเดินกลับบ้านด้วยความสบายใจพร้อมกับกินขนมไปด้วย

            เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันบอกพ่อกับแม่ว่าได้พบกับเจ้าของสุนัขแล้ว เธอรับปากว่าจะช่วยทำให้มันเงียบ และบอกพวกเขาว่าบ้านหลังนั้นอยู่ที่ไหน

            พ่อกับแม่มองหน้ากัน ดูพวกท่านสับสนมากก่อนที่จะบอกว่าตรงที่ฉันบอกไม่มีบ้าน!!!

            ฉันก้มลงไปหยิบถุงขนมขึ้นมาเพื่อจะใช้เป็นหลักฐาน แต่ปรากฏว่าขนมจำนวนมากในนั้นหายไปจนหมด ราวกับไม่เคยมีอยู่!?

            เพื่อให้หายสงสัย พวกเราตกลงกันว่าจะไปดูบ้านหลังนั้นกันในตอนเช้า

            วันรุ่งขึ้น พวกเราเดินไปที่บ้านหลังนั้นด้วยกัน แต่... เมื่อไปถึง มันไม่มีบ้าน มีเพียงรั้วกับซากของบ้านกองอยู่บนพื้นที่มีวัชพืชรกขึ้นทั่วไปหมด!!!

            ฉันยังคงอาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้ และรู้สึกหนาวสันหลังทุกครั้งที่เดินผ่าน “อดีตบ้าน” หลังนั้น...