ฉันทำงานเป็นพยาบาลฝึกงานกะกลางคืนประจำห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเล็ก ๆ ในต่างจังหวัดที่แสนเงียบสงัด

            เวลาราว 1.20 น. ในระหว่างที่ฉันกำลังจดบันทึกบางอย่างลงในเวชระเบียน อยู่ ๆ ก็มีคนเดินมาหาจากทางด้านหลัง

            เมื่อหันกลับไป ฉันเห็นหญิงสาวผมยาวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เธอบอกกับฉันว่ารู้สึกปวดหัวมาก ๆ ฉันจึงได้ถามชื่อและอายุของเธอตามระเบียบปฏิบัติ

             เธอบอกชื่อและอายุของตัวเองออกมาเบา ๆ ฉันเลยจดข้อมูลของเธอลงในสมุดบันทึกทางการแพทย์และบอกให้เธอไปนอนลงบนเตียงหมายเลข 4 เพื่อรอรับการตรวจจากหมอ

            ฉันไปตามหมอเวรที่พักอยู่ในห้องเพียงไม่กี่นาทีและกลับมาด้วยกันเพื่อตรวจร่างกายให้กับเธอแต่กลับไม่พบ ตอนแรกเราคิดว่าเธออาจไปเข้าห้องน้ำ แต่เวลาผ่านไปกว่า 30 นาที ก็ไม่เห็น ด้วยความเป็นห่วงฉันจึงได้ไปถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่าเห็นคนไข้ผู้หญิงไหม? เขากลับส่ายหน้าว่ายังไม่เห็นใครลักษณะดังกล่าวเข้าไปในโรงพยาบาลเลย

            ฉันกลับไปที่โต๊ะทำงานด้วยความสับสนและทำงานเกี่ยวกับเวชระเบียนต่อ

            ทันใดนั้นเอง มีสายลมกรรโชกอย่างรุนแรงจนเปิดสมุดบันทึกพลิกไปหยุดอยู่ที่หน้าหนึ่ง ในขณะที่ฉันกวาดสายตามองรายละเอียดต่าง ๆ ในหน้านั้น ฉันก็บังเอิญเห็น

            “ชื่อและอายุ” ของผู้หญิงคนนั้นเมื่อหลายวันก่อน

            เธอเข้ารับการรักษาและเสียชีวิตไปแล้วในเวลา 01.20 น. จากอาการบาดเจ็บในสมองจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

            ดูเหมือนว่าผู้ป่วยรายนี้ได้กลับมายังสถานที่ที่เธอมีลมหายใจเฮือกสุดท้ายก่อนที่จะปราศจากมันไปตลอดกาล...