มนุษย์หมาป่าแห่งโรงสีข้าว (Werewolf of the Mill) ผู้ถูกช่วงชิงพลังในการกลายร่างแห่งประเทศโครเอเชีย
ณ ประเทศโครเอเชียเคยมีเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับมนุษย์หมาป่าที่น่าสนใจเอาไว้ว่า เมื่อครั้งหนึ่งมีโรงสีข้าวที่มีข่าวลือว่าเป็นสถานที่ต้องคำสาป ทุกคืนมักจะมีคนพบเห็นหมาป่าตัวเมียเดินเตร่ไปทั่วบริเวณนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้
ทหารคนหนึ่งไม่เชื่อในคำเตือนของคนในท้องถิ่น เขามุ่งมั่นอย่างมากที่จะเปิดเผยความลับของโรงสีข้าวดังกล่าว เมื่อใกล้พลบค่ำเขาจึงได้ไปที่โรงสีข้าว ก่อกองไฟเอาไว้ภายในและปีนบันไดขึ้นไปซ่อนตัวอยู่ในห้องใต้หลังคาด้านบนพร้อมกับเจาะรูบนพื้นไม้เพื่อให้สามารถมองเห็นห้องด้านล่างได้
หลังจากที่ท้องฟ้ามืดลงประตูของโรงสีข้าวก็พลันเปิดออก หมาป่าตัวใหญ่ตัวหนึ่งเข้ามาภายใน มันมองไปรอบ ๆ เพื่อมองหาของกินแต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากกองไฟ มันเลยไปนั่งอยู่ข้างกองไฟครู่หนึ่งและทันใดนั้นเองก็มีเสียงของมนุษย์ดังขึ้นจากหมาป่าว่าผิวหนังจงถลกออก
หมาป่าลุกขึ้นยืนสองเท้าและทันใดนั้นเองหนังหมาป่าที่เต็มไปด้วยเส้นขนก็หลุดออกจากร่างของมัน ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งโผล่ออกมาจากร่างของหมาป่า เธอหยิบเอาหนังหมาป่าไปแขวนเอาไว้บนหมุดบนผนัง นั่งลงข้างกองไฟ จ้องมองกองไฟอยู่พักใหญ่ก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความอบอุ่นของมัน
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวหลับสนิท เขาจึงได้ออกมาจากที่ซ่อนอย่างเงียบ ๆ หยิบหนังหมาป่าออกไปตอกเอาไว้กับวงล้อของโรงสีข้าวอย่างแน่นหนา จากนั้นกลับเข้าไปข้างในเพื่อทำการปลุกเธอ
หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความใจ เธอร้องเรียกหาหนังหมาป่าให้มันมาห่อหุ้มร่างเพื่อที่จะได้กลายร่างเป็นหมาป่า แต่หนังหมาป่าผืนนั้นก็ไม่สามารถมาหาเจ้าของได้เพราะมันถูกหมุดตอกแน่นอยู่ ในขณะที่เขาก็พยายามแสดงความเป็นมิตรและบอกกับเธอว่าเมื่อคำสาปได้ถูกคลายแล้ว พวกเขาอาจยึดโรงสีข้าวเอาไว้เป็นบ้านได้ เนื่องจากเธอไม่มีบ้านให้กลับหญิงสาวจึงยอมตกลงที่จะอาศัยอยู่ร่วมกับเขาในที่สุด
ทั้งสองแต่งงานกันมีลูกสองคน เขาออกไปทำนาและไม่เคยกล่าวถึงความลับของภรรยาอีกเลย อย่างไรก็ตาม คนในหมู่บ้านต่างพากันกล่าวถึงคำสาปของโรงสีข้าว โดยเฉพาะจากปากของพยาบาลผดุงครรภ์ที่ได้ยินเสียงของเธอร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวว่าลูก ๆ ของตัวเองจะต้องเสียชีวิตด้วยความหนาวเย็น เนื่องจากร่างของพวกเขานั้นไม่มีเส้นขนปกคลุมตั้งแต่เกิด
เมื่อลูกชายของเธอเติบโตขึ้นมาพอที่จะเข้าใจข่าวลือ เด็กน้อยได้ไปหาแม่และถามว่าเอเป็นหมาป่าใช่หรือไม่? เธอปรามลุกชายพร้อมกับบอกว่ามันเป็นเรื่องที่แสนไร้สาระเพราะมีหมาป่าตัวไหนบ้างที่ไม่มีขน? แต่ภายในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความโศกเศร้ากับสิ่งที่กล่าวออกไปเป็นอย่างมาก
วันรุ่งขึ้น เด็กชายขอตามพ่อออกไปทำนาด้วย เมื่อสบโอกาสเขาก็ถามพ่อทันทีว่าแม่เป็นหมาป่าจริงหรือเปล่า? ผู้เป็นพ่อตอบไปตามจริงว่าแม่เป็นหมาป่าและบอกว่าหนังหมาป่าของภรรยานั้นอยู่บนกังหันของโรงสีข้าว
ทันทีที่กลับถึงบ้าน เด็กชายรีบวิ่งไปบอกแม่ว่าหนังของเธออยู่ที่ไหน เธอรีบไปนำหนังหมาป่าของตัวเองกลับมาในทันที กล่าวขอบคุณลูกชายและจูบลูกทั้งสองบนหน้าผาก ก่อนจะเปลื้องผ้าของตัวเองพร้อมกับถือหนังหมาป่าเอาไว้ในมือแล้วเดินออกไปนอกโรงสีข้าว
หลังจากนั้น ก็ไม่มีใครพบเห็นหรือได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเธออีกเลย...
[[รีวิวหนังสยองขวัญ แต่ไม่สปอย]] Mr.Brooks สุภาพบุรุษอำมหิต หนังฆาตกรเชิงจิตวิทยาที่อาจทำให้ตั้งคำถามหลังดูจบว่า “ฆาตกรต่อเนื่องจะสามารถเป็นคนดีได้หรือเปล่า!?”